اين لايه آبي رنگ در آغاز قرن بيستم با لايروبي چاه به دست آمده بود.
چيچن ايتزا يکي از هفت عجايب جهان است که به عنوان يکي از مهمترين مناطق باستاتي مايا به حساب مي آيد.
براساس متني به جاي مانده از قرن شانزدهم رنگ آبي در مذهب مردم مايا، رنگي مقدس بود.
آنها قربانيان خدايان خود را قبل از اينکه به چاه بياندازند. به رنگ آبي در مي‌آورند. حتي ظرف سفالينه، کندر، چوب و ساير اشيائي که همراه مسافر اين چاه مي شدند، رنگ آبي به آنها زده مي شد.
تحقيقات به دست آمده نشان مي دهد که رنگ آبي، تنها يک رنگ ساده نبود بلکه در مذهب آنها، آبي، رنگي درخشان و کاملأ بادوام بوده است.
محققين دريافتند که علت ماندگاري، ترکيب رنگ با ماده اي به نام پالي گورسکيت (نوعي خاک رس) است، اما هنوز به نحوه دقيق توليد آن پي نبرده اند.
دين.اي.آرنولد، استاد مردم شناسي دانشگاه ويتن با اشاره به اينکه قربانيان براي آرامش خداي باران- چاک- به اين چاه افکنده مي شدند گفت: در چيچن ايتزا مراسم مذهبي بسياري برگزار مي شده است که ارزشي سمبليک و مفهومي مذهبي داشته‌اند.
وي افزود اين رنگ ها(که شامل- خاک‌پالي گورسکيت،رنگ‌دانه‌هاي آبي و کندر است) خاصيتي درماني نيز دانشتند.
باران در مذهب يوکاتانها، ساکنان شمالي مايا اهميت ويژه اي داشته است.
يک پياله سفالي که از آن براي نگاه داشتن کندر استفاده مي کردند، کليد حل معماري اين محراب (چاه) شد.
رنگهاي اين پياله سفيد و آبي بود. از اين رو محققين توانستند پي ببرند که مايا آبي(سفالينه) در مراسم مذهبي مورد استفاده قرار گرفته است.
اين سفالينه در سال 1904 در کنار اين چاه پيدا شد و در سال 1930 به موزه فيلد منتقل شد.
قربانيان فراواني به چاه مقدس انداخته مي شدند و با رنگ‌آبي شسته و در ته چاه دفن مي شدند./109
انتهای پیام/
